Α.Α.Δ.Ε/Ε ΚΑΙ ΤRUSTS 

 Η Α.Α.Δ.Ε/Ε έχει να κάνει καθαρά με Έλληνες, είμαστε όλοι Έλληνες, είμαστε όλοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ  και είμαστε Θεματοφύλακες σ’ αυτό που λέγεται Ελλάδα και οτιδήποτε περικλείει την Ελλάδα. Είμαστε θεματοφύλακες για τις επόμενες γενιές που έρχονται, να το διαφυλάξουμε γι’ αυτούς. Αυτό γίνεται με την λογική που το έκαναν κι αυτοί. Έχουν φτιάξει τόσες ανεξάρτητες αρχές που οι περισσότερες είναι εταιρείες ιδιωτικές. Εμείς λοιπόν σαν Έλληνες έχουμε όλο το δικαίωμα να κάνουμε μία ανεξάρτητη αρχή, που να ελέγχει αυτό το πράγμα, να ελέγχει την περιουσία και το καταπίστευμα της Ελλάδας, των παιδιών μας, να έχουμε λόγο ΕΜΕΙΣ σ’ αυτό το πράγμα. Πιστώσεις της Α.Α.Δ.Ε/Ε είναι το καταπίστευμα όλης της Ελλάδας, ότι έχει η Ελλάδα, ότι ανήκει στην Ελλάδα, τα πάντα. Διεκδικούμε την Ελλάδα! 

                                                              Τα θέματα των καταπιστευμάτων είναι 2:  

 Το ένα είναι το καταπίστευμα της Ελλάδας όλης και το άλλο είναι το προσωπικό καταπίστευμα του  καθενός, αυτό που έχει να κάνει με το ονοματεπώνυμο με τα κεφαλαία γράμματα, δηλαδή αυτά που λέμε με την ιστορία με το UCC. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, είναι συμπληρωματικά. Το πιο βασικό  είναι το καταπίστευμα της Ελλάδος στο οποίο όλοι έχουμε δικαίωμα, είμαστε εξ’ αδιαιρέτου ιδιοκτήτες σ’ αυτό. ΟΛΟΙ ΜΑΣ. 

 Όσον αφορά το άλλο θέμα για το προσωπικό καταπίστευμα έχει να κάνει με το ονοματεπώνυμο το οποίο πατάει πάνω στο Αγγλικό-Ναυτικό Δίκαιο, στο Διεθνές Εμπορικό Δίκαιο. Με άλλα λόγια όπου λέμε για το UCC, είναι στην ουσία ένα Διεθνές Υποθηκοφυλακειο. Δηλαδή όταν κάνουμε μία δήλωση χρηματοδότησης (UCC 1) λέμε το εξής: Ότι εφόσον εγώ έχω αντιληφθεί όλη αυτήν την  απάτη που έχουν κάνει, δηλαδή ότι έχουν στήσει μια μυθοπλαστική νομική οντότητα, μία εταιρεία στην ουσία, η οποία είναι το όνομά μας με κεφαλαία γράμματα, το οποίο το φτιάξανε αυτοί μόνοι τους, χωρίς να έχει γνώση ούτε η μάνα μας που μας δήλωσε με το πιστοποιητικό γέννησης, ούτε εμείς, ούτε κανένας. ΤΟ ΕΦΤΙΑΞΑΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ. 

 Έτσι ξεκινούν όλα. Οι γονείς μας δηλώνουν όταν γεννιόμαστε, κάνουν μια αίτηση για το  πιστοποιητικό γέννησης, αυτοί με αυτήν την αίτηση θεωρούν ότι η μητέρα μας είναι ο  πληροφοριοδότης (έτσι λέγεται στους νομικούς τους όρους), ο οποίος τι κάνει; Δίνει την αξία, που η αξία είμαστε εμείς ο ζωντανός άνθρωπος για να δημιουργηθεί ένα καταπίστευμα (ένα trust). Τα trust έχουν 3 μέλη. 

Είναι αυτός που φτιάχνει το trust, είναι ο διαχειριστής τον οποίον  υποτίθεται τον ορίζει αυτός που φτιάχνει το trust και είναι και ο δικαιούχος.  Δηλαδή στο ονοματεπώνυμο με τα κεφαλαία γράμματα, η μητέρα μας ή ο πατέρας μας είναι αυτός  ο οποίος έστησε το trust, έδωσε την αξία δηλαδή, έδωσε το μωρό-παιδί, και το κράτος (που είναι εταιρεία) αναλαμβάνει διαχειριστής. Ο δικαιούχος σ’ αυτό το trust (γιατί αυτό το trust είναι ένας  λογαριασμός επί της ουσίας , γίνεται ένα ομόλογο το οποίο μετά αυξάνεται και δημιουργούνται τεράστια ποσά παίζοντας αυτό το ομόλογο στα διεθνή χρηματιστήρια και στις αγορές), ο δικαιούχος λοιπόν είμαστε εμείς. 

 Όμως τι γίνεται? Σύμφωνα με τον νόμο των trust, ο δικαιούχος δεν μπορεί να ορίσει στον διαχειριστή, να του δώσει εντολές για το τι θα κάνει. Ο διαχειριστής που είναι το κράτος δηλαδή, κάνει ότι θέλει, ότι γουστάρει, έχει τον νόμιμο τίτλο. 

 Υπάρχει το δίκαιο των καταπιστευμάτων (law of trusts), αυτό είναι ανάμεσα στο εμπορικό και στο φυσικό δίκαιο, 

 Το θέμα είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απέναντι στον διαχειριστή πέραν του να  δηλώσουμε ότι ο διαχειριστής δεν κάνει σωστά την δουλειά του. Εκεί τους τελειώνεις. Γιατί ο διαχειριστής τι πρέπει να κάνει? Μπορεί να διαχειρίζεται, να κάνει ότι θέλει, αλλά οφείλει να δίνει στον δικαιούχο αυτά τα οποία πρέπει να του δίνει. Αυτοί δεν μας δώσανε ποτέ τίποτα.  Και πέρα απ αυτό, μας έχουν περάσει με πλάγιο τρόπο (πάλι χωρίς να το ξέρουμε) να θεωρούμε ότι εμείς είμαστε διαχειριστές, δηλαδή να πληρώνουμε εμείς για το όνομα με τα κεφαλαία γράμματα, για οτιδήποτε. Αυτό λέγεται διαχειριστής de sorte, δηλαδή πάλι μ αυτόν τον τρόπο μας  ωθούν να κάνουμε μια παρανομία, να γίνουμε διαχειριστές, να πάρουμε τον ρόλο του διαχειριστή ενώ δεν είμαστε διαχειριστές (παράνομα). Και πάνω σ’ αυτό μετά μας χτυπάνε και μας ρίχνουν χρέη και μας κάνουν ότι μας κάνουν. 

 Εμείς πρέπει να ξέρουμε τον ρόλο μας. Ο ρόλος μας είναι ότι είμαστε δικαιούχοι σ’αυτό το πράγμα. Και κάνοντας την δήλωση χρηματοδότησης που λέμε στο UCC 1 τι κάνουμε στην ουσία? Καθορίζουμε αυτό ακριβώς το πράγμα. Τους λέμε Κύριοι έχουμε  αντιληφθεί ότι εμείς είμαστε δικαιούχοι και ότι εσείς είστε διαχειριστές κι επειδή τόσα χρόνια μας έχετε κοροϊδέψει και πληρώνουμε και χρεωνόμαστε και μπαίνουμε φυλακή και όλα αυτά που μας κάνετε..τα πληρώνουμε όλα ενώ είμαστε δικαιούχοι, ενώ θα έπρεπε εσείς να πληρώνετε και να εκτίετε τις ποινές για οτιδήποτε αφορά αυτό το όνομα.  

 Λοιπόν για όλα αυτά τα χρόνια, για όλη αυτή τη ζημιά που μας έχετε κάνει, εμείς τώρα κάνουμε  κατάσχεση στο όνομα με τα κεφαλαία. Το οποίο τι είναι? Είναι η δική σας εταιρεία. Εμείς δεν θέλουμε να πάρουμε την εταιρεία, δεν θέλουμε να πάρουμε το όνομα να το κάνουμε δικό μας, γιατί αν το πάρουμε και το κάνουμε δικό μας γινόμαστε εμείς οι διαχειριστές και μετά πρέπει να πληρώνουμε εμείς. Εμείς ζητάμε να πάρουμε τον έλεγχο σ’αυτό το πράγμα κι όταν έχεις τον έλεγχο έχεις απαιτήσεις. Δηλαδή π.χ. (εμείς) τους κάνουμε την δήλωση χρηματοδότησης 100.000.000 ευρώ  στο UCC 1, σαν ζωντανός άνθρωπος επί της εταιρείας του ονόματος με τα κεφαλαία γράμματα, το οποίο για να κάνεις αυτήν την δήλωση χρηματοδότησης θα πρέπει να βασίζεται σε μία σύμβαση.    Έχουμε κάνει δηλαδή μια σύμβαση, μία συμφωνία ασφαλείας, (έτσι λέγεται), μεταξύ εμένα του ζωντανού ανθρώπου και της μυθοπλαστικής οντότητας του ονόματος με τα κεφαλαία γράμματα, στο οποίο υπογράφω εγώ ο ίδιος σαν τα δύο μέρη αυτής της συμφωνίας, αλλά η μία υπογραφή μου είναι με τον αντίχειρα και με την σφραγίδα μου και από την άλλη υπογράφω όπως υπέγραφα πριν.  Δηλαδή όπως υπέγραφα πριν που δεν ήξερα,όπως υπέγραφα πάντα στο όνομα με τα κεφαλαία  γράμματα. Και από πίσω τώρα η μυθοπλαστική οντότητα, δι εμού ο οποίος είμαι ο αντιπρόσωπος  που υπογράφω για αυτήν, αποδέχομαι την ζημιά που έχω κάνει στον ζωντανό άνθρωπο, σε μένα πάλι δηλαδή, και βάση αυτής της συμφωνίας και της αποδοχής γίνεται η δήλωση χρηματοδότησης. Οπότε Κύριοι εσείς οφείλετε τώρα σε εμάς. Έχουμε εμπράγματο δικαίωμα ασφαλείας για 100.000.000 ευρώ, από ποιους? Όχι από την Ελλάδα,αλλά από εσάς την εταιρεία την HELLENIC REPUBLIC S.A, την Ελληνική Δημοκρατία που είναι εταιρεία. Οτιδήποτε λέτε ότι ανήκει σε εσάς, μπορούμε να το κατασχέσουμε. Κι αν κάνουμε την δήλωση χρηματοδότησης UCC 1 μετά από 90  ημέρες, η οποία είναι αναρτημένη εκεί, αυτοί έχουν κανονικά δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν επί της  κατάσχεσης και να παρουσιάσουν στοιχεία ότι δεν ισχύει αυτό που λέμε. Εάν περάσουν 90 ημέρες και δεν το διαμαρτυρηθούν, που δεν μπορούν να το διαμαρτυρηθούν, σ’ οποιοδήποτε δικαστήριο  του κόσμου και να πας, αυτή η δήλωση χρηματοδότησης πλέον είναι ένα χαρτί, ένα ένδικο μέσο, το οποίο δεν μπορεί να απορριφθεί με τίποτα.  

 Μπορούμε να το κάνουμε και μεμονωμένα (προσωπικά) και ομαδικά σαν trust. Δηλαδή να  ενωθούμε κάποιοι άνθρωποι σαν ζωντανοί άνθρωποι και όλοι μαζί να ορίσουμε κάποιους ως διαχειριστές αυτού του trust και να ενεργούν οι διαχειριστές έναντι των ζωντανών ανθρώπων (στην ουσία αυτοί έχουν να δώσουν εξηγήσεις σε ότι πρέπει να δώσουν. Οποιαδήποτε στιγμή όπου κι αν βρίσκεσαι μπορείς ν ανακαλέσεις, μπορείς ας πούμε να πεις αυτά τα 3 πράγματα “ακόμα και σε δικαστή μπροστά” ότι ανακαλώ κάθε δικαιοδοσία, με όλα μου τα δικαιώματα κρατημένα και  δηλώνω φυσική οντότητα, ζητώ φυσικό δικαστή). 

Την Α.Α.Δ.Ε/Ε μπορούμε να την συγκροτήσουμε και να πούμε ότι το ακολουθούμε όλοι και να  έχουμε τις πιστώσεις, αυτά δεν μπορούν να τα αντιμετωπίσουν. Σκεφτείτε να γίνει αυτό από 10-30- 50++ άτομα και να υπάρχουν συμβόλαια μεταξύ εμάς των ζωντανών ανθρώπων και να δυναμώνουμε κι άλλο..κι άλλο!!!.. Να έχουμε τις δικές μας ταυτότητες της Α.Α.Δ.Ε/Ε (Πως είναι ο ελεγκτής που έχει ταυτότητα πχ στο τρένο του ΟΣΕ), και να κινούμαστε σε αποστολή, να μην μπορούν να πειράζουν τα προσωπικά μας δεδομένα για τον λόγο του ότι αν πειραχτούν αυτά, αν υπάρχει θύμα θα πάρουν την εταιρεία για να δώσει τα προσωπικά δεδομένα, αν δεν υπάρχει θύμα  δεν θα πάρουν την Α.Α.Δ.Ε/Ε και θα τ’ αφήσουν, εκτός αν έχουν συμβόλαιο. Σε αυτά χρειάζεται να τους κλειδώσουμε, ότι για κάθε άγγιγμα που κάνετε υπάρχει αυτός ο τιμοκατάλογος.. Είμαστε απλά ασταμάτητοι. 

 Πρέπει να ξεχωρίσουμε κάτι. Δεν μπορούμε να επικαλούμαστε ότι είμαστε ζωντανοί άνθρωποι,  να επικαλούμαστε το φυσικό δίκαιο και ταυτόχρονα να συμμετέχουμε σε όλο αυτό το πανηγύρι που γίνεται, γιατί αναγκαστικά συμμετέχουμε, δηλαδή στο εμπόριο, με επιχειρήσεις, με τις άδειες τους, με το χρήμα τους, σε όλα συμμετέχουμε. 

 Εδώ τι γίνεται? Επειδή δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε εκ των πραγμάτων, να πούμε δηλαδή εγώ τώρα ως φυσικός άνθρωπος δεν αναγνωρίζω το χρήμα σας, δεν αναγνωρίζω τίποτα, πράγμα που το λέμε. Αλλά αυτήν την στιγμή δεν μπορώ να ζήσω εδώ, θα είμαι απομονωμένος, δεν θα μπορώ να λειτουργήσω πουθενά. Εδώ υπάρχει ένα μικρό κόλπο σ’ αυτό που κάνουμε (το οποίο το είδαμε γίνεται κι αλλού) και κάνεις το εξής: Λες ναι μεν είμαι ζωντανός άνθρωπος, είμαι ελεύθερος, είμαι κυρίαρχος, είμαι αυτόχθων είμαι τα  πάντα, αλλά επειδή εκ των πραγμάτων θα πρέπει να ασχοληθώ με κάτι για να ζήσω, θα πρέπει να  νταλαβεριστώ με το χρήμα σας σε πρώτη φάση. 

 Εκεί τι γίνεται? Εκεί είναι το εμπορικό, εκεί λέμε ότι θα χρησιμοποιήσω εγώ την ταυτότητα που μου δώσατε, θα χρησιμοποιώ τους νόμους σας, θα  βγάζω άδειες (όταν έχω να κάνω με εμπόριο), γιατί το εμπόριο, το χρήμα όλα αυτά είναι δικά τους, αυτοί τα ελέγχουν. 

 Αλλά ως τι? Ως εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος από την ταυτότητα, να υπογράψω, να συμμετέχω, να κερδίζω, να αποκομίζω κέρδη, αλλά όμως δεν πληρώνω γιατί είμαι  εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος του ονόματος. Αυτός που πληρώνει είναι ο διαχειριστής πάντα. Άρα αυτοί πληρώνουν. (Υπάρχει και έγγραφο στο οποίο ο αχυράνθρωπος, δηλαδή τα κεφαλαία  γράμματα, έχει εξουσιοδοτήσει εμένα να υπογράφω γι’ αυτόν και οτιδήποτε κάνω να έχει την ευθύνη αυτός, η εταιρεία δηλαδή). 

  Υπάρχει και χαρτί πνευματικών δικαιωμάτων στο οποίο έχεις τα πάντα, όχι μόνο το όνομα αλλά και το DNA, το σάλιο,το δακτυλικό αποτύπωμα, τα πάντα. Δεν μπορούν ν’ ακουμπήσουν τίποτα. Έχουμε τιμοκατάλογο. Τους παίζουμε δηλαδή και πάνω στο εμπορικό δίκαιο γιατί καλώς ή κακώς, διεθνώς εκεί είμαστε αφού με τα μνημόνια έχουν υπογράψει ότι είμαστε στο αγγλικό δίκαιο  (ΦΕΚ262 17/12/2014 1η σελ και σελ 8035,8042), οτιδήποτε γίνεται με την Ελλάδα πρέπει να  πηγαίνουμε στο δικαστήριο του Λουξεμβούργου. Αυτό έχει να κάνει με εμπορικό δίκαιο, έχει να  κάνει με συμβάσεις, οι οποίες είναι πολύ σημαντικές και πρέπει να τους παλεύουμε με αυτές και με συμβόλαια. 

 Μπορούμε και σαν αυτόχθονες Έλληνες να βγάλουμε το δικό μας νόμισμα το οποίο όμως θα πρέπει να έχει αξία για να μπορεί να σταθεί. Δεν γίνεται να βγάλουμε ένα νόμισμα στον αέρα όπως  είναι το δικό τους χρωματιστό, το οποίο δεν έχει τίποτα από πίσω. Επί της ουσίας αυτό που πρέπει  να έχει από πίσω είναι την ενέργεια του κάθε ανθρώπου, αυτή να είναι η ίδια η εγγύηση. Αυτό το πράγμα είναι αξία. Μπορούμε ας πούμε να φτιάξουμε νόμισμα με άμεσο αντίκρισμα και αυτό με τα καταπιστεύματα να γίνει μόνο για απόσβεση χρεών. Όπως π.χ. με το kindness credit που  βγήκε με αυτήν την λογική, αυτή με το 1 προς 8, όπου είναι ο πολλαπλασιασμός που κάνουν αυτοί  και επιπλέον των ευρώ που κόβονται κάθε φορά που ζητάμε εμείς 1 ευρώ.